Opelbad na zboczu Neroberg w miejscu między dawnym hotelem Neroberg a rosyjskim kościołem został otwarty 16 czerwca 1934 r. po dwóch latach budowy. Został zbudowany według planów architektów Franza Schustera (Wiedeń), Edmunda Fabry'ego (Wiesbaden) i architekta ogrodnictwa Wilhelma Hirscha (Wiesbaden).

Schuster, przez pewien czas nauczyciel w Szkole Rzemiosła Artystycznego w Wiesbaden, podobnie jak Fabry, czuł się przywiązany do architektury Bauhausu. Niczym statek na falach lasu, tarasowy Opelbad unosi się wzdłuż zbocza Neroberg, z restauracją jako mostem i balustradami jako poręczami.

Opelbad miał być przede wszystkim atrakcją dla gości uzdrowiskowych, których trudno było pozyskać na początku lat trzydziestych XX wieku. Miasto zdecydowało w 1931 r., że powinien on stać się "letnim basenem" i "służyć w szczególności życiu uzdrowiskowemu". Wiesbaden reklamowało się w latach 30. hasłem "syntezy słońca, wody, powietrza i lasu". Opelbad, który do dziś uważany jest za jeden z najpiękniejszych basenów w Niemczech, odniósł natychmiastowy sukces: w pierwszym sezonie kąpielowym odnotowano 51 000 turystów i 42 075 kąpiących się. Imiennik, Wilhelm von Opel, wielki przemysłowiec mieszkający w Wiesbaden, przekazał na budowę 150 000 marek, podczas gdy miasto zapłaciło około 100 000 marek.

Opelbad dysponuje basenem o długości 65 metrów i szerokości 12 metrów, wieżą do nurkowania i zjeżdżalnią, a także brodzikiem dla dzieci.

Pod koniec II wojny światowej łaźnie zostały zamknięte, a po inwazji na Wiesbaden 28 marca 1945 r. amerykańskie wojska okupacyjne skonfiskowały je. Dopiero w 1952 r. zwrócono je mieszkańcom Wiesbaden. Przez długi czas łaźnie znajdowały się pod opieką administracji uzdrowiska, a następnie działalności uzdrowiskowej.

Od 2008 roku jest częścią spółki komunalnej Mattiaqua, do której należą również kąpieliska termalne w Aukammtal.

Reiß, Thorsten: Neroberg. Lokalna góra Wiesbaden, Wiesbaden 1995.