1950'lerde İtalya (1955), İspanya (1960), Yunanistan (1960), Türkiye (1961), Fas (1963), Portekiz (1964), Tunus (1965) ve Yugoslavya (1968) ile işe alım anlaşmaları imzalanmıştır.

İlk genç misafir işçiler de Wiesbaden'e geldi [aşağıda eril form, kolektif bir terim olarak kadınları da içermektedir] ve çoğunlukla Kalle-Albert, Rheinhütte ve Dyckerhoff fabrikaları gibi zanaat ve sanayi sektöründe istihdam edildiler. Bununla birlikte, inşaat ve yardımcı inşaat işlerinde, araç yapımında, sağlık sektöründe ve belediye hizmetlerinde de çok sayıda yabancı işçiye ihtiyaç duyulmuştur. Bazı şirket ve kuruluşlarda yabancılar işgücünün %25 ila %30'unu oluştururken, bu oran ortalama %5'tir. Wiesbaden'de 1965 yılında 7.342 yabancı işçi istihdam edilirken, 1973 yılında bu sayı iki katına çıkmıştır (15.229).

Göçün ilk günlerinde Almanlarla bir arada yaşamak her zaman kolay değildi. Kısıtlayıcı ikamet yönetmeliklerinin yanı sıra sosyo-kültürel entegrasyon sorunları da vardı. Neredeyse tüm işçi göçmenler yalnız geliyordu. Baraka benzeri şirket konaklama yerlerinde iki ranza, bir masa ve dört sandalyenin bulunduğu bir odada dört yabancının yaşaması alışılmadık bir durum değildi. Yaşam koşulları bazen insanlık dışı olduğundan, protestolar seyrek değildi.

İşçi göçmenlerin çoğu Almanya'da sadece kısa bir süre çalışıp kendi ülkelerinde kendi varlıklarını kurmak istiyordu. Çoğu için bu hayal gerçekleşmedi ve birçoğu burada kaldı. 1973'teki işe alım yasağı aile birleşiminde bir artışa yol açtı. Ekonomik amaçlı, geçici bireysel göç giderek kalıcı bir sosyal aile projesine dönüştü. 1955 yılında Wiesbaden'de sadece 3.000 yabancı kökenli insan yaşarken, on yıl sonra bu sayı 10.000'e ulaşmış ve listenin başında İtalyanlar, İspanyollar, Yunanlılar ve Türkler yer almıştır. Kadınların oranı dörtte birin biraz altındaydı. 1983 yılında Wiesbaden'de yaklaşık 32.000 göçmen yaşıyordu. Geçici yaşam tarzı ve konut piyasasındaki marjinalleşme, birkaç kişilik bir ailenin çoğunlukla yüksek fiyatlı 1 ila 2 odalı bir dairede yaşamak zorunda kalması anlamına geliyordu. 1966 yılında Wiesbaden'deki ilkokullara 176 yabancı çocuk devam ederken, 1971 yılına gelindiğinde 25'ten fazla ülkeden 900 öğrenci vardı.

Alman toplumunda yaşamı ve Almanlarla birlikte yaşamayı kolaylaştırmak için 1960'larda Wiesbaden'deki uluslararası yabancılar kulübü gibi ilk kültürel buluşma yerleri düzenlendi.

Daha sonra bunlara uluslara özgü tesisler de eklendi. 1963'te Friedrichstraße 7'de İtalyanlar için Katolik Merkezi kuruldu ve burada bir danışmanlık merkezi, bir sosyal yardım ofisi, bir kulüp odası ve küçük bir şapel yer aldı. Kolping House'da İspanyollar için kulüp odaları kuruldu. 1965 yılında Diakonisches Werk, Wiesbaden'deki 1.200 Yunan misafir işçi için Moritzstraße'de bir buluşma yeri kurdu. 1970 yılında Kaiser-Friedrich-Ring'deki Hırvat Merkezi kapılarını açtı. 1971'de Türk-Alman Kültür Derneği, on yıl sonra da Oranienstraße'de Türk-İslam Derneği kuruldu. Portekizli misafir işçilere 1974 yılında Michelsberg'de bir kültür merkezi verildi.

Sosyal sorunları çözmek için "Assistente sociale" (sosyal yardım görevlisi), Caritas Derneği ile işbirliği içinde, 50'den fazla Wiesbaden şirketinde çalışan 1.000'den fazla İtalyan mevsimlik işçiye dil sorunları, vergi sorunları, ikamet ve iş hukuku konularında yardımcı oldu. Türk ve Yugoslav işçilere İşçi Refahı Derneği 'nin danışma merkezinde yardımcı olunmuştur. Aynı zamanda Wiesbaden Yetişkin Eğitim Merkezi 'nde yabancılara yönelik kurslarda Almanlar ve Alman olmayanlar için tartışma grupları düzenlendi. Burada ve daha sonra Uluslararası Sosyal Hizmet Federasyonu'nda Almanca dersleri verildi. Yabancılar için ilk kütüphane 1974 yılında kuruldu.

Misafir işçilerin kendi inisiyatifleri ve Wiesbaden şehrinin çabaları rahatlama sağlasa da, tüm sosyal ve kültürel entegrasyon sorunları çözülemedi. Bu nedenle 1970 yılında belediye meclisi Almanya'daki ilk Yabancılar Danışma Konseyi 'ni kurmaya karar verdi.

Eski işçi göçmenlerin çoğu şu anda Wiesbaden'de yaşayan dördüncü kuşaktır. 31 Aralık 2014 tarihi itibariyle 96.270 kişi göçmen kökenlidir (toplam nüfusun %34,1'i) ve bunların arasında Doğu ve Güneydoğu Avrupa'dan gelen göçmenlerin sayısı giderek artmaktadır. Bu durum 2014 yılında menşe ülkelerin sıralamasında bir değişikliğe yol açmıştır: 16.186 kişi Türkiye'den, 6.593 kişi Polonya'dan, 5.172 kişi Rusya Federasyonu'ndan, 4.965 kişi Fas'tan ve 4.868 kişi İtalya'dan gelmiştir. İlk sekiz sırayı Kazakistan, Yunanistan ve Romanya takip etmiştir. 2014 yılı sonunda 100'den fazla milletten 51.856 kişi yabancı ülke vatandaşlığına sahipti.

Mevcut şehir manzarası, göçmenlerin uzun zamandır Alman toplumunun bir parçası olduğunu kanıtlıyor. Örneğin Biebrich, büyük Yunan toYabancılar Danışma Konseyi 'ni kurmaya karar verdi.

Eski işçi göçmenlerin çoğu şu anda Wiesbaden'de yaşayan dördüncü kuşaktır. 31 Aralık 2014 tarihi itibariyle 96.270 kişi göçmen kökenlidir (toplam nüfusun %34,1'i) ve bunların arasında Doğu ve Güneydoğu Avrupa'dan gelen göçmenlerin sayısı giderek artmaktadır. Bu durum 2014 yılında menşe ülkelerin sıralamasında bir değişikliğe yol açmıştır: 16.186 kişi Türkiye'den, 6.593 kişi Polonya'dan, 5.172 kişi Rusya Federasyonu'ndan, 4.965 kişi Fas'tan ve 4.868 kişi İtalya'dan gelmiştir. İlk sekiz sırayı Kazakistan, Yunanistan ve Romanya takip etmiştir. 2014 yılı sonunda 100'den fazla milletten 51.856 kişi yabancı ülke vatandaşlığına sahipti.

Mevcut şehir manzarası, göçmenlerin uzun zamandır Alman toplumunun bir parçası olduğunu kanıtlıyor. Örneğin Biebrich, büyük Yunan topluluğuyla, ama özellikle Wiesbaden'in Wellritzstraße'si, büyük sosyal ve kültürel değişimin bir örneğidir. 2014 yılı sonunda Wiesbaden sakinlerinin yaklaşık %11,6'sı İslam dinine mensuptu.