Την 1η Αυγούστου 1881 άνοιξε ένα εστιατόριο με μπυραρία και διανυκτέρευση στο Neroberg. Σύντομα έγινε δημοφιλής προορισμός εκδρομών για τους κατοίκους του Βισμπάντεν και τους τουρίστες.

Το Neroberghotel επεκτάθηκε για πρώτη φορά το 1887. Εκτός από επιπλέον δωμάτια, απέκτησε ένα λόμπι και, ως ιδιαίτερο αξιοθέατο, έναν πύργο παρατήρησης ύψους περίπου 15 μέτρων. Η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Neroberg το 1888 έδωσε στο Neroberghotel σημαντική ώθηση. Το 1897, το κτίριο αναδιαμορφώθηκε και επεκτάθηκε εκ νέου σύμφωνα με τα σχέδια του αρχιτέκτονα της πόλης του Wiesbaden Felix Genzmer. Μέσα σε δύο χρόνια, το μετέτρεψε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο κύρους στο ύφος του ύστερου ιστορικισμού με εκδρομικό καφέ, μουσικό περίπτερο και άλλες ανέσεις. Η μετατροπή επισφραγίστηκε με την ανύψωση του πύργου θέασης σε σχεδόν 30 μέτρα. Το 1907, το Neroberghotel συνδέθηκε με το δημοτικό δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας και το 1909 απέκτησε κεντρική θέρμανση. Με επέκταση και εκσυγχρονισμό και πάλι το 1911, το Neroberghotel επέζησε από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και μπόρεσε να αξιοποιήσει την προπολεμική του επιτυχία. Τη δεκαετία του 1920, μεταξύ άλλων, έμεινε εδώ ο πρώτος Ρώσος νομπελίστας Ιβάν Αλεξέγιεβιτς Μπουνίν.

Η μεγάλη εποχή του Neroberghotel έληξε με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το κτίριο διεκδικήθηκε από τη Βέρμαχτ και το NSDAP. Μετά τον πόλεμο, οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ χρησιμοποίησαν το ακίνητο, το οποίο δεν είχε υποστεί σχεδόν καθόλου ζημιές από τους βομβαρδισμούς, ως τραπεζαρία αξιωματικών και ως κατάλυμα για ανώτερους αξιωματικούς. Το 1956 επέστρεψαν το Neroberghotel, το οποίο βρισκόταν σε κακή κατάσταση, στο Βισμπάντεν. Το 1965, το ξενοδοχείο έπαψε να λειτουργεί και παρέμεινε μόνο το καφενείο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, το κτίριο χρησιμοποιήθηκε προσωρινά από την Ομοσπονδιακή Εγκληματολογική Αστυνομία, το 1975-78 άνοιξε τις πόρτες του ο μουσικός χώρος "Nero", ενώ από το 1979-84 ήταν διαθέσιμο σε συγκροτήματα και ομάδες ως αίθουσα προβών με την ονομασία "Nero Musikpalast". Τα κτίρια σταδιακά κατέρρευσαν. Δύο εμπρηστικές επιθέσεις το 1986 και το 1989 έκαναν τα υπόλοιπα. Τα απομεινάρια του πρώην πολυτελούς ξενοδοχείου κατεδαφίστηκαν. Το μόνο που απέμεινε είναι ο πύργος θέασης, ο οποίος δεν είναι πλέον προσβάσιμος και αποτελεί μέρος του καφέ που έχει ανοίξει ξανά στο Neroberg.

Blisch, Bernd: Kleine Wiesbadener Stadtgeschichte, Regensburg 2011 [σ. 91].

Spiegel, Margit: επιστολόχαρτα εταιρειών του Wiesbaden. Όψεις κτιρίων σε επαγγελματικές επιστολές και τιμολόγια. 50 ακόμη σύντομα πορτρέτα εταιρειών και ξενοδοχείων, τόμος 2, Wiesbaden 2011 [σ. 72-77].