Ludzki mózg jest plastyczny przez całe życie; nowe wzorce okablowania, a tym samym nowe pomysły i zachowania mogą być kształtowane do późnej starości. Niemniej jednak tylko nielicznym udaje się zasadniczo zmienić wewnętrzne postawy i wzorce zachowań, które zostały ukształtowane i zakotwiczone w mózgu w późniejszym okresie życia. Dlaczego tak się dzieje i w jakich warunkach ludzie - także w Wiesbaden - są gotowi ukierunkować swoje myśli, uczucia i działania na inne, bardziej zrównoważone kryteria niż dotychczas?

Poszukiwanie odpowiedzi na to pytanie prowadzi neurobiologa Geralda Hüthera do obszarów, którym poświęcono niewiele uwagi w dotychczasowych dyskusjach na temat zrównoważonego rozwoju. Chodzi o podstawowe potrzeby, które są w nas głęboko zakorzenione, o tęsknotę za połączeniem i autonomią, za społecznością i spotkaniami, a także o zachowanie własnej godności. I chodzi o przezwyciężenie egocentryzmu, konsumpcji i zachowania posiadania jako zastępczych satysfakcji, które marnują energię i zasoby.