Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πλαστικός καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του- νέα μοτίβα καλωδίωσης και, συνεπώς, νέες ιδέες και συμπεριφορές μπορούν να διαμορφωθούν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Παρ' όλα αυτά, μόνο λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν να αλλάξουν ριζικά τις εσωτερικές στάσεις και τα πρότυπα συμπεριφοράς που έχουν διαμορφωθεί και εδραιωθεί στον εγκέφαλο αργότερα στη ζωή. Γιατί συμβαίνει αυτό και υπό ποιες προϋποθέσεις οι άνθρωποι - και στο Βισμπάντεν - είναι έτοιμοι να προσανατολίσουν τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις τους προς διαφορετικά, πιο βιώσιμα κριτήρια από ό,τι πριν;

Η αναζήτηση μιας απάντησης σε αυτό το ερώτημα οδηγεί τον νευροβιολόγο Gerald Hüther σε τομείς που έχουν λάβει ελάχιστη προσοχή σε προηγούμενες συζητήσεις για την αειφορία. Πρόκειται για βασικές ανάγκες που είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας, για τη λαχτάρα για σύνδεση και αυτονομία, για κοινότητα και συναντήσεις, αλλά και για τη διατήρηση της αξιοπρέπειάς μας. Και πρόκειται για την υπέρβαση του εγωκεντρισμού, της κατανάλωσης και της διατήρησης των αγαθών ως υποκατάστατων ικανοποιήσεων που σπαταλούν ενέργεια και πόρους.