Pfeiffer, Emil

Lekarz, balneolog

ur.: 01.03.1846 w Wiesbaden

zm.: 13.07.1921 w Wiesbaden

Pfeiffer, brat bakteriologa Augusta Pfeiffera, studiował medycynę w Bonn, Würzburgu i Berlinie, gdzie również uzyskał tytuł doktora. Po wzięciu udziału w wojnie 1870/71 r. jako lekarz polowy, w 1872 r. rozpoczął pracę jako lekarz ogólny w Wiesbaden, a także pracował jako lekarz miejski dla ubogich. W 1872 r. spędził kilka miesięcy studiując w Wiedniu.

Jego troską medyczną były przede wszystkim chore dzieci, o czym świadczą jego publikacje na temat opieki i żywienia niemowląt oraz przeprowadzania i metod analizy mleka. Z jego nazwiskiem związana jest choroba gorączkowa z obrzękiem gruczołów limfatycznych w okolicy gardła i szyi, która może wystąpić głównie u dzieci i młodzieży: Gorączka gruczołowa Pfeiffera.

W 1881 roku ukazała się jego książka "Die Trinkkur in Wiesbaden". Wraz z kilkoma współpracownikami wydał publikacje promocyjne "Balneologische Studien über Wiesbaden" i "Wiesbaden als Kurort", promując w ten sposób reputację miasta i poprzez swoją pracę w Kur- und Verkehrsverein e.V., którego był przewodniczącym przez wiele lat. Jego pisma "Dna moczanowa i jej skuteczne leczenie" oraz "Dna moczanowa i otyłość" przyniosły mu światową sławę. Był jednym z założycieli Kongresu Internistów i pełnił funkcję sekretarza Towarzystwa Medycyny Wewnętrznej w latach 1882-1914.

Oprócz badań medycznych poświęcił się historii naturalnej, zwłaszcza botanice, oraz studiom historycznym nad swoim rodzinnym miastem. Zbierał zdjęcia i dokumenty dotyczące dawnego wyglądu i rozwoju miasta, malował obrazy roślin o znaczeniu naukowym i opracował zielnik flory Wiesbaden. W swoim czasie był jednym z największych mecenasów wszystkich działów Muzeum Wiesbaden, które również otrzymało jego majątek.

Ulica Emil-Pfeiffer-Weg w Wiesbaden upamiętnia lekarza.