Cztery mapy oceny są punktem wyjścia dla tej mapy, która stanowi podstawę dla sieci biotopów. Obszary o bardzo wysokim i wysokim znaczeniu zostały podsumowane na podstawie czterech map oceny. Zostały one uzupełnione o poziom trzeci, o średnim znaczeniu dla fauny, lasów i typów biotopów w obszarze wewnętrznym. Flora na tym poziomie została pominięta, ponieważ są to gatunki szeroko rozpowszechnione na obszarze miejskim. Poziom piąty pokazuje zatem bardzo duże znaczenie dla flory, fauny, lasu i obszaru wewnętrznego, podczas gdy poziom trzeci, średnie znaczenie, jest pokazany tylko z perspektywy fauny, lasu i obszaru wewnętrznego. W ten sposób można zidentyfikować obszary o najwyższych wartościach.

Strefy kluczowe, korytarze łączności, etapy i elastyczne osie łączności dla obszarów wewnętrznych i zewnętrznych zostały wyprowadzone z mapy ewaluacyjnej. Strefy podstawowe koncentrują się na obszarach o bardzo dużym znaczeniu. Korytarze łączności są zorientowane na obszary poziomów czwartego i trzeciego, a także na małe lub odizolowane obszary poziomu piątego. Kamienie milowe to obszary poziomów od piątego do trzeciego, z których większość występuje sporadycznie. W celu osiągnięcia łączności na całym obszarze miejskim, w tym na obszarach o mniej korzystnych warunkach naturalnych, osie łączności zostały przedstawione na schemacie. Priorytetem powinna być modernizacja i nowe inwestycje na tych obszarach. Ponadto obszary o szczególnie silnym efekcie bariery zostały wybrane z poziomu pierwszego mapy oceny dla biotopów w obszarze wewnętrznym.

Różne strefy zostały podzielone na pięć kategorii zgodnie z odpowiednim głównym typem biotopu. Łączy to ze sobą podobne biotopy. Są to Tereny zalewowe strumieni i rzek oraz tereny podmokłe: Kategoria ta obejmuje wszystkie tereny zalewowe na obszarze zewnętrznym i w lesie, a także tereny podmokłe niezależne od terenów zalewowych. Oprócz istniejącej typowej roślinności obejmują one również występowanie gleb zalewowych. Użytkowanie, które nie jest typowe dla danej lokalizacji, powinno zostać przekształcone w perspektywie długoterminowej.
Krajobraz kulturowy: Są to obszary z dużym udziałem sadów, zagajników, rozległych łąk i łąk ruderalnych. Można je znaleźć w otwartym krajobrazie.

Suche tereny: Są one stosunkowo rzadkie w Wiesbaden. Kategoria ta obejmuje półpustynne i ubogie w składniki odżywcze użytki zielone, a także skaliste łąki, ale także łąki ruderalne na suchych i ciepłych terenach - na przykład w obszarze obiektów kolejowych. Las: Las jest ogólnie uważany za bardzo cenny. Szczególnie ważne są starsze drzewostany bukowe i dębowe, a także lasy na wilgotnych i suchych siedliskach.
Siedliska charakteryzujące się osadnictwem: Nacisk kładziony jest tutaj na tereny zielone, obszary leśne i nieużytki miejskie. Łąki wodne na obszarach zabudowanych również należą do tej kategorii.

Można zauważyć, że naturalne cechy w Wiesbaden są już w przeważającej mierze dobre, a intensywność użytkowania jest w niektórych przypadkach duża. Jednak zarówno wschodnia część Wiesbaden, jak i duże części obszaru osadniczego są wyraźnie niewystarczające. Znaczenie cennych struktur biotopowych musi zostać wzmocnione i zabezpieczone w perspektywie długoterminowej poprzez tworzenie sieci.