W regionie Hesji Sinti i Romowie zostali po raz pierwszy wymienieni we Frankfurcie nad Menem w 1414 r. i w Nassau w 1501 r. jako "Cyganie". W Wiesbaden można ich znaleźć w dokumentach z XVIII wieku. Podobnie jak we wszystkich absolutystycznych dominiach, ówczesne edykty z Nassau również zapoczątkowały policyjne prześladowania mające na celu "eksterminację Cyganów". Nic nie wiadomo o próbach asymilacji siłą, jak to miało miejsce w niektórych innych niemieckich terytoriach.

Dopiero w XIX wieku, wraz z ustanowieniem państwa narodowego, można było ponownie znaleźć informacje o Sinti i Romach, którzy w dekretach i aktach byli teraz rozróżniani na niemieckich i nie-niemieckich Sinti. Byli oni postrzegani jako "wędrowcy", nie-niemieccy Romowie byli wydalani z kraju, podczas gdy niemieccy Sinti byli deportowani do sąsiedniego okręgu lub do niemieckiej "ojczyzny". Pruski dekret ministerialny o "zwalczaniu cygańskiej plagi" z 1906 r. był corocznie realizowany poprzez naloty. To, ilu Sinti i Romów zostało zarejestrowanych i deportowanych, można prześledzić na podstawie zachowanych akt, ale nie to, ilu z nich pozostało w Wiesbaden. Według współczesnych świadków, tylko Sinti mieszkali w Wiesbaden do 1945 roku, co oznacza, że termin Sinti musi być zawsze używany do tego czasu.

W okresie Republiki Weimarskiej miasto mogło powoływać się na dekret wydany przez Ministerstwo Gospodarki w kontaktach z Sinti i, jako miasto uzdrowiskowe, generalnie wydalało zarówno uchodźców, jak i Sinti z miasta. Administracja przyjęła to samo podejście pod koniec lat dwudziestych, na przykład gdy Sinti próbowali nabyć ziemię i domy. Odmawiano im relokacji, powołując się na specjalny status miasta. Ostatecznie jednak, również dzięki zmienionej jurysdykcji Republiki Weimarskiej, Sinti mogli pozostać, na przykład w Biebrich, na obrzeżach miasta, a także w historycznym centrum Wiesbaden.

Kiedy naziści doszli do władzy w 1933 roku, sytuacja Sinti pogorszyła się również tutaj. Wszystkie środki, o których zdecydowano w Rzeszy, były zazwyczaj wdrażane lokalnie. Na przykład Wiesbaden było jednym z pierwszych miast, w których działali badacze rasowi z Berlina, w tym lekarz z Wiesbaden. Już pod koniec stycznia 1938 r. pojawili się oni na miejscu i zmierzyli mieszkających tu Sinti, zapytali ich o relacje rodzinne i położyli podwaliny pod późniejsze działania rejestracyjne i deportacyjne. Pierwszymi działaniami policyjnymi przeprowadzonymi w duchu rasistowskim w Wiesbaden były aresztowania pojedynczych Sinti w czerwcu 1938 r.; kilku mężczyzn z Wiesbaden zostało wówczas przewiezionych do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie. Następnie aresztowano około 100 Sinti, którym od października 1939 r. nie wolno było opuszczać Wiesbaden. Już w 1940 r. większość z tych osób miała zostać deportowana do okupowanej Polski, tak jak Sinti z Rheinhessen. Deportacja ta została jednak tymczasowo wstrzymana z nieznanych powodów. W przeciwieństwie do innych miast, takich jak Frankfurt, dzieciom Sinti pozwolono lub zmuszono do kontynuowania nauki w szkole - do czasu ich deportacji do Auschwitz. 8 marca 1943 r. większość Sinti mieszkających w Wiesbaden została aresztowana, przetrzymywana w synagodze przy Friedrichstraße i deportowana do obozu zagłady Auschwitz-Birkenau następnego dnia. Nieliczni Sinti, którzy pozostali w Wiesbaden i podlegali specjalnym przepisom, zostali wysterylizowani, gdy tylko osiągnęli wiek 12 lat. Większość deportowanych do Auschwitz nie przeżyła.

Po 1945 r. nieliczni ocaleni powrócili do Wiesbaden, w tym muzyk Sylvester Lampert; czasami wprowadzali się do nich krewni. Często nie byli oni uznawani za ofiary narodowosocjalistycznej tyranii przez władze miejskie lub władze Hesji, ponieważ ponownie byli uważani za "Cyganów", którym często odmawiano roszczeń odszkodowawczych aż do lat 60-tych, a w niektórych przypadkach aż do lat 80-tych. Dopiero polityczne uznanie ludobójstwa przez kanclerza federalnego Helmuta Schmidta w 1982 r. i samoorganizacja Sinti i Romów jako ruchu na rzecz praw obywatelskich zmieniły przynajmniej nastawienie opinii publicznej. Romowie przeprowadzili się do Wiesbaden także po 1945 roku, na przykład z Polski w latach 50-tych. Od lat 70. Romowie z Europy Południowo-Wschodniej również migrowali: jako "pracownicy gościnni" z Jugosławii, jako uchodźcy wojenni z rozpadającej się Jugosławii w latach 90. lub jako migranci wewnętrzni UE po rozszerzeniu UE.

W 1992 r. Wiesbaden było jednym z pierwszych niemieckich miast, które decyzją rady miejskiej ➞ wzniosło pomnik i tablicę upamiętniającą deportowanych Sinti i Romów przy Bahnhofstraße. Wystawa "Modzele na duszy - historia prześladowań Sinti i Romów w Hesji" została również po raz pierwszy zaprezentowana publicznie w ratuszu Wiesbaden w 2004 roku.

Nie wiadomo, ilu Sinti i Romów mieszka obecnie w Wiesbaden. Odpowiednie dane mogą nie zostać zebrane.

Engbring-Romang, Udo: "Rogówka na duszy". Wiesbaden - Auschwitz. O prześladowaniach Sinti w Wiesbaden. Edited by Strauß, Adam, Darmstadt 1997 (Schriften des Verbands Deutscher Sinti und Roma, Landesverband Hessen 2).

Engbring-Romang, Udo: Nieznani ludzie? Dane, fakty i liczby. O historii i teraźniejszości Sinti i Romów w Europie. Dokumentacja Federalnej Agencji Edukacji Obywatelskiej, publikacja online 2014.