Η προέλευση του Frauenstein είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το κάστρο Frauenstein. Γύρω στο 1300, ο Siegfried IV von Frauenstein πούλησε το κάστρο και τη γη στον αρχιεπίσκοπο του Mainz. Η πώληση αυτή εξασφάλισε στον αρχιεπίσκοπο ένα στρατηγικό πλευρό για το Rheingau και οδήγησε σε μακροχρόνιες διαμάχες μεταξύ του εκλεκτορικού σώματος του Mainz και των κόμητων του Nassau. Τα αγροκτήματα του Nassau γύρω από το χωριό εμπόδισαν την επέκταση του Frauenstein για αιώνες.

Με την πάροδο των χρόνων, διάφορες ευγενείς οικογένειες απέκτησαν μερίδια στο κάστρο και έχτισαν υπέροχα σπίτια με ημιτελή καφασωτά στο χωριό. Το Schönbornsche Hof (1571) και το Falkersche Hof (1573) είναι από τα σημαντικότερα και παλαιότερα κτίρια του Frauenstein.

Η αμπελοκαλλιέργεια στο Frauenstein έχει μακρά παράδοση που χρονολογείται από τον 13ο αιώνα. Οι αμπελώνες "Im Marschall", οι οποίοι είχαν ήδη καταγραφεί εκείνη την εποχή, είναι ιδιαίτερα αξιόλογοι. Οι περισσότεροι από τους αμπελώνες ανήκαν στην Αρχιεπισκοπή του Mainz και καλλιεργούνταν από ντόπιους αγρότες με μίσθωση. Σήμερα, εξακολουθούν να υπάρχουν πολυάριθμοι αμπελώνες, όπως το "Im Herrenberg" και το "Uff dem Sand", το οποίο αναφέρεται ήδη από το 1699. Η αμπελουργία δεν ήταν μόνο οικονομικά καθοριστική, αλλά και σημαντικό μέρος της πολιτιστικής ταυτότητας του Frauenstein.

Το 1544, το Frauenstein διαχωρίστηκε από τη μητρική ενορία του Schierstein και έγινε ανεξάρτητη ενορία. Η καθολική εκκλησία, αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο και την Αγία Αικατερίνη, ήταν αρχικά παρεκκλήσι. Μεταξύ 1505 και 1540, μετατράπηκε σε κτίριο αίθουσας με πυργίσκο στην κορυφογραμμή. Όταν το Frauenstein έγινε ενορία, της παραχωρήθηκε το δικαίωμα να εκτελεί βαπτίσεις, γάμους και κηδείες.

Τον 18ο αιώνα, το κάστρο, το οποίο δεν είχε ποτέ εκτεθεί σε σημαντικές στρατιωτικές απειλές, άρχισε σιγά σιγά να ρημάζει. Μέχρι το τέλος του αιώνα, η φθορά είχε ήδη προχωρήσει αρκετά. Το 1803, το Frauenstein περιήλθε στον κόμη του Nassau, ο οποίος κατήργησε τη δουλοπαροικία το 1808 και παραχώρησε στους κατοίκους ελευθερία κινήσεων. Σε αυτό το πλαίσιο, η "ελευθερία μετακίνησης" αναφέρεται στο δικαίωμα να επιλέγει κανείς τον τόπο διαμονής και εργασίας του χωρίς περιορισμούς.

Το Frauenstein έγινε πρωσικό το 1866. Το 1871 ενσωματώθηκε στη νεοσύστατη περιφέρεια του Βισμπάντεν. Το 1848, ο δήμαρχος αντικατέστησε τη δήμαρχο ως επικεφαλής του χωριού, γεγονός που οδήγησε σε μια ισχυρότερη διοικητική μονάδα. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αναπτύχθηκε μια έντονη ζωή σε λέσχες. Η πρώτη ανδρική χορωδιακή εταιρεία ιδρύθηκε το 1872. Ακολούθησε ο γυμναστικός σύλλογος το 1884 και ο σύλλογος αμπελουργών το 1898. Η εθελοντική πυροσβεστική υπηρεσία ιδρύθηκε το 1904. Το Frauenstein συνδέθηκε με την παροχή νερού και φυσικού αερίου το 1926 - ένα σημαντικό βήμα προς τον εκσυγχρονισμό του χωριού.

Το Frauenstein ενσωματώθηκε τελικά στο Βισμπάντεν το 1928. Το βήμα αυτό συνάντησε αρχικά την αντίσταση του πληθυσμού, αλλά επέφερε πολλές βελτιώσεις, ιδίως όσον αφορά τις υποδομές και τις συνδέσεις με την πόλη. Παρά την ενσωμάτωση, το Frauenstein διατήρησε το χαρακτήρα του χωριού του και συνέχισε να αναπτύσσεται.

Δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται η χιλιόχρονη φλαμουριά, γνωστή και ως "αιματηρή φλαμουριά". Σύμφωνα με τον θρύλο, ένας άρχοντας του κάστρου σκότωσε τον εραστή της κόρης του που ήθελε να φύγει μαζί της. Εκείνη φύτεψε τη φλαμουριά από τη θλίψη της.