Słoweńska Lublana jest największym miastem w kraju, liczącym około 280 000 mieszkańców, a także stolicą państwa bałkańskiego.

Pierwsze osady nad jeziorem na palach istniały na bagnach Lublany już 3500 lat przed naszą erą. Pierwsze osady iliryjskie i weneckie istniały od 1000 r. p.n.e., a pierwszy okres celtycki rozpoczął się około 400 r. p.n.e.. Rzymianie zbudowali pierwsze fortyfikacje wojskowe w I wieku p.n.e. przed założeniem osady Emona w 14 r. n.e. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego osada ta rozpadła się, a Słowianie skolonizowali region, zanim obszar ten znalazł się pod panowaniem Franków około 800 roku.

Pierwsza udokumentowana wzmianka o osadzie w Lublanie pochodzi z 1144 roku, a miasto zostało po raz pierwszy określone jako miasto w 1220 roku. Prawa targowe i mury miejskie zostały po raz pierwszy udokumentowane w 1243 roku. Po kilku sporach, Lublana stała się własnością Habsburgów w 1278 roku i została stolicą księstwa Carniola w Świętym Cesarstwie Rzymskim. Turecka inwazja została zażegnana w 1415 roku. W 1461 r. miasto stało się stolicą biskupią; zbudowano kilka szkół, aby pomieścić stale rosnącą populację. W 1754 r. miasto liczyło 9 300 mieszkańców. W 1797 r. ukazała się pierwsza gazeta codzienna dzisiejszej Słowenii. W burzliwym XIX wieku rządy często zmieniały się między monarchiami napoleońską i austro-węgierską.

Po I wojnie światowej Słowenia była przez krótki czas częścią Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców. Uniwersytet w Lublanie został założony w tym okresie. Po kilku zmianach jurysdykcji przed i w trakcie II wojny światowej, Słowenia stała się częścią Federalnej Ludowej Republiki Jugosławii w 1945 roku. Dopiero po upadku bloku wschodniego państwo ze stolicą w Lublanie uzyskało niepodległość w 1991 roku.

W dniu 30 marca 1977 r. podpisano umowę o partnerstwie miast między Lublaną a Wiesbaden w Słowenii. Podczas wizyty powrotnej 21 września tego samego roku delegacja z Lublany podpisała Złotą Księgę stolicy Hesji.