Pomimo późnej wzmianki o Auringen, uważa się, że pochodzi ono z czasów podboju germańskiego. W tym czasie ludy germańskie skolonizowały dużą część Europy Środkowej. Nazwy miejscowości z końcówkami takimi jak -ungen lub -ingen, a także korzystny klimat i żyzne gleby wskazują na ten wczesny okres osadnictwa. Idealne warunki dla rolnictwa charakteryzowały wieś przez wieki.

Biebrich miał duże znaczenie w średniowieczu, ponieważ hrabiowie Nassau posiadali prawo do przeprawy promowej przez Ren. Trzy klasztory w szczególności charakteryzowały codzienne życie społeczne, gospodarcze i religijne mieszkańców: Klasztor Selz w Alzacji, Klasztor Eberbach w Rheingau i Klasztor Klarenthal w pobliżu Wiesbaden. Warto również wspomnieć o kościele Mosbach, którego późnogotycka wieża do dziś charakteryzuje krajobraz Biebrich.

Wraz z budową pałacu Biebrich na początku XVIII wieku, dzielnica stała się rezydencją książąt Nassau, a później książąt Nassau. Era ta zakończyła się w 1866 roku, kiedy księstwo zostało włączone do Królestwa Prus.

Dogodna lokalizacja nad Renem i połączenie kolejowe (1840) sprzyjały uprzemysłowieniu Biebrich. Lokalizację charakteryzowały ważne firmy:

• 1831: Adam Heckel otworzył fabrykę instrumentów dętych drewnianych
• 1858: Heinrich Albert założył późniejsze Chemische Werke Albert
• 1863: Wilhelm Kalle zbudował fabrykę chemiczną
• 1864: Fabryka cementu portlandzkiego Dyckerhoff & Söhne rozpoczyna działalność.
• 1909: Henkell & Co. przenosi się do Biebrich

Biebrich stał się ważnym ośrodkiem przemysłowym obok Höchst. Liczba mieszkańców wzrosła z 3 500 (1840) do 21 200 (1910). Biebrich otrzymał prawa miejskie w 1893 roku. Nawiasem mówiąc, firma Kalle zaprezentowała światu "skórkę kiełbasianą" i "tkaninę gąbczastą".

Lata poprzedzające pierwszą wojnę światową były dla Biebrich okresem prosperity. Liczne firmy prosperowały, a populacja szybko rosła. Jednak po 1918 r. ten pozytywny rozwój gwałtownie się skończył. Miasto popadło w kłopoty finansowe i było bliskie bankructwa. Aby uniknąć tych problemów, Biebrich przyłączył się do silniejszego finansowo Wiesbaden.

W dniu 1 października 1926 r. Biebrich został oficjalnie włączony do Wiesbaden. Dwie wojny światowe i trudne lata powojenne miały trwały wpływ na dzielnicę. Społeczność żydowska w szczególności doświadczyła prześladowań, wypędzeń i mordów podczas III Rzeszy.

W latach 50-tych i 70-tych Biebrich doświadczył silnego wzrostu z powodu cudu gospodarczego: dzielnica rozrosła się, a wiele rodzin imigrantów przybyło do pracy w firmach nad Renem. Powstały nowe dzielnice, takie jak Gräselberg i Parkfeld. W latach 80. i 90. kryzys gospodarczy doprowadził do utraty miejsc pracy, a liczba pracowników w firmach nad Renem spadła z 18 000 do 6 000.

Biebrich może poszczycić się wieloma osobistościami, które przyszły tu na świat. Należą do nich kulturoznawca Wilhelm Heinrich von Riehl, filozof Wilhelm Dilthey, bojownik ruchu oporu generał pułkownik Ludwig Beck, żydowski poseł do Reichstagu Tony Sender i legendarny burmistrz Wiesbaden Achim Exner.

Biebricher Allee została wytyczona około 1857 roku jako prestiżowe połączenie między Pałacem Miejskim Wiesbaden a Pałacem Biebrich i do dziś jest ważną arterią komunikacyjną.