Οι συνέπειες του συστήματος αυτού για την υγιεινή ήταν σοβαρές. Αυτό ήταν ιδιαίτερα αισθητό στο Βισμπάντεν λόγω του θερμού ιαματικού νερού, το οποίο παρείχε ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες διαβίωσης για τους παθογόνους μικροοργανισμούς. Οι υδροκίνητοι μύλοι σιτηρών που βρίσκονταν κάτω από την πόλη προς τον Ρήνο διέσπειραν τους παθογόνους μικροοργανισμούς σε μεγάλο βαθμό και αποτελούσαν τη μεγαλύτερη πηγή μόλυνσης για τον πληθυσμό. Μια σοβαρή επιδημία τύφου το 1885 σήμανε το σημείο καμπής για το Βισμπάντεν.

Αμέσως μετά, ξεκίνησε η δημιουργία ενός ξεχωριστού δικτύου αποχέτευσης σε ολόκληρη την πόλη, ανεξάρτητου από τους υπονόμους των ρευμάτων. Κατ' αρχήν, αυτό λειτουργεί ακόμη και σήμερα και έχει απλώς προσαρμοστεί στην ανάπτυξη της πόλης. Οι περίπου 800 χιλιόμετρα δημοτικών υπονόμων συλλέγουν τα οικιακά και εμπορικά λύματα, τα νερά της βροχής και τα νερά των ρευμάτων που αποχετεύονται, καθώς και τα θερμικά νερά και τα μεταφέρουν στην κεντρική μονάδα επεξεργασίας λυμάτων. Η κεντρική δομή του αποχετευτικού συστήματος είναι η διώρυγα Salzbach, η οποία κατασκευάστηκε το 1907 μεταξύ του Warme Damm και της κύριας μονάδας επεξεργασίας λυμάτων και μεταφέρει χωριστά τα νερά των ρεμάτων και τα λύματα.