Konsekwencje higieniczne tego systemu były poważne. Było to szczególnie widoczne w Wiesbaden ze względu na ciepłą wodę termalną, która zapewniała szczególnie korzystne warunki życia dla patogenów. Napędzane wodą młyny zbożowe zlokalizowane poniżej miasta w kierunku Renu rozprzestrzeniały patogeny daleko i szeroko i były największym źródłem infekcji dla ludności. Poważna epidemia tyfusu plamistego w 1885 roku stanowiła punkt zwrotny dla Wiesbaden.

Natychmiast po tym wydarzeniu uruchomiono ogólnomiejską, oddzielną sieć kanalizacyjną, niezależną od kanalizacji strumieniowej. Zasadniczo działa ona do dziś i została jedynie dostosowana do rozwoju miasta. Około 800 kilometrów kanalizacji miejskiej zbiera ścieki bytowe i gospodarcze, wodę deszczową i wodę z odwodnionych strumieni, a także wodę termalną i transportuje je do głównej oczyszczalni ścieków. Centralną strukturą systemu kanalizacyjnego jest Kanał Salzbach, który został zbudowany w 1907 roku między Warme Damm a główną oczyszczalnią ścieków i transportuje oddzielnie wodę z potoków i ścieki.