Muzeum Reinharda Ernsta posiada najobszerniejszą prywatną kolekcję prac Helen Frankenthaler na świecie. Na wystawę Jenny Brosinski, Ina Gerken i Adrian Schiess - każdy z osobna - wybrali prace artystki z kolekcji Reinharda Ernsta i zainscenizowali powieszenie własnych dzieł. Mieli swobodę wyboru zarówno dzieł, jak i przestrzeni wystawienniczej. Rezultat: niezwykłe zestawienie i spotkanie sztuki abstrakcyjnej!

Wielkoformatowe prace leżące na podłodze? Typowe dla Adriana Schiessa. W latach 80. opracował serię wielkoformatowych lekkich paneli leżących na podłodze, których odblaskowe kolorowe powierzchnie składają się z aluminiowej warstwy wierzchniej. Początkowo malował je sam: warstwa po warstwie farbą przemysłową. W 1990 roku zdecydował się na radykalny krok: zlecił natryskiwanie paneli profesjonalnym malarzom i pokrył je farbą efektową. W ten sposób całkowicie zrezygnował ze swojego malarskiego podpisu. Rezultatem są nieskazitelnie gładkie, błyszczące powierzchnie, które reagują na światło, przestrzeń i ruch.

Schiess po raz pierwszy zetknął się z pracami Frankenthalera na początku lat 80. podczas podróży do Nowego Jorku: "To, co mnie zafascynowało, to rozpuszczenie granic obrazu, wyzwolenie koloru i płynność, która w mniejszym lub większym stopniu przewija się przez pracę od początku do końca".

Jenny Brosinski i Helen Frankenthaler łączy znacznie więcej niż tylko medium malarstwa: odwaga i chęć podejmowania ryzyka są siłą napędową twórczości obu artystek. Podejmowanie ryzyka, bycie zaskakiwanym, eksperymentowanie, chęć popychania malarstwa dalej. Tymi słowami Frankenthaler opisała swoją metodę pracy, którą Brosinski podziela, rozpoznając rzekome malarskie wypadki, świadomie kontynuując pracę z tymi elementami i rozwijając z nich nieprzewidziane kompozycje. Zapoznała się z twórczością Frankenthaler podczas studiów artystycznych.

Spontaniczność i intuicja odgrywają kluczową rolę w tworzeniu obrazu Iny Gerken. Jest to proces pełen niespodzianek dla samej artystki.
W jej pracach ekspresyjne malarskie gesty i smugi spotykają się z całkowicie swobodnym przepływem wodnistego koloru.

Wszystkie cztery pozycje spotykają się w zalanej światłem "Katedrze", przestrzeni rzeźbiarskiej w Muzeum Reinharda Ernsta. W ich wzajemnym oddziaływaniu, wymiana dwóch artystycznych przeciwieństw rozwija się wzdłuż ścian i na podłodze. Z jednej strony mamy do czynienia z subiektywną ekspresją - pismem odręcznym, którym artyści świadomie wpisują się w dzieło. Z drugiej strony jest próba rozpuszczenia autorstwa i zrzeczenia się kontroli nad materiałem, przypadkiem lub procesem obrazowym.