Heinrich Schulz (1835-1873) dołączył do prestiżowej manufaktury fortepianów Engelharda Steinwega w Seesen w górach Harz i kontynuował działalność wraz z innymi pracownikami po tym, jak rodzina Steinwegów opuściła firmę Steinway & Sons w Nowym Jorku w połowie XIX wieku. Jego synowie, biznesmen Franz i producent fortepianów Albert (1864-1931), założyli "Piano- und Musikhaus Gebr. Schulz" w Moguncji w 1888 roku. Franz prowadził firmę, podczas gdy Albert Schulz nieustannie pracował nad poprawą jakości dźwięku instrumentów w fabryce fortepianów Ibach w Barmen. Polityka biznesowa polegająca na oferowaniu niedrogich, ale solidnych i dźwięcznych instrumentów z własną marką sprawiła, że marka Schulz Bros. stała się znana poza granicami regionu. Pomysł dostarczania pianin na wynajem okazał się drugim ważnym filarem. Günter Schulz (1907-1978), syn Alberta, podobnie jak ojciec uczył się gry na fortepianie w Ibach w Barmen i ukończył praktykę handlową. W 1937 roku ożenił się z nauczycielką fortepianu Johanną Fey (1911-2000), córką mistrza tapicerskiego Wilhelma Feya z Wiesbaden.

Podczas II wojny światowej bomby zniszczyły sklep na Neubrunnenplatz w Moguncji i dom rodzinny na Grosse Bleiche. Po zakończeniu wojny Günter Schulz rozpoczął renowację uszkodzonych instrumentów w warsztacie tapicerskim Wilhelma Feya na Zietenring, gdzie znajdował się również mały sklep. W 1962 r. Günter Schulz, jego syn Herward i jego żona Erika nabyli dom przy Mühlgasse 11-13, gdzie znajdowała się wystarczająca przestrzeń wystawiennicza i miejsce na warsztat na trzech piętrach.

Od 2003 roku mistrz fortepianów Christoph Schulz prowadzi firmę wraz z żoną, pianistką Sabine Schulz-Lediger. Własna kolekcja starych instrumentów klawiszowych z trzech stuleci dokumentuje rozwój produkcji fortepianów, a także zawiera rarytasy, takie jak fortepian z klawiaturą ułożoną w półkole i secesyjny fortepian ozdobiony masą perłową i srebrem.